Menceres co firmamento soterrado baixo chave,
deixade as penas na porta, non esperedes…entrade,
coa herba dos campos tristes prendida da vosa vontade,
na casa do tolo erguido depé enfronte da soidade.
Vin reverdecer vagoas que xa maduraran,
cos mesmos ollos cos que perdera a esperanza de ver,
vin xogar ó día coa noite no recreo ó atardecer,
sorindo da man, esquecendo que xa non se amaban.
Dixolle o día «ven comigo, noitiña querida»
«a donde queiras» contestou ela,
perderonse polos campos do millo na noite estrelecida,
e volveron a ser romance de cantares de lua chea.
Vinos mencer abrazados, asubiando coma o vento,
dicen que non se mollaron ainda que lles chovia,
vinos voar sen ás cara os confís do espacio e do tempo,
e xa nunca foi distinta a noite do día.